จ้าว จื่อหยาง (จีน: 赵紫阳, 17 ตุลาคม 1919 – 17 มกราคม 2005) เป็นนักการเมืองระดับสูงในสาธารณรัฐประชาชนจีน เขาเป็นนายกรัฐมนตรีจีนระหว่างปี 1980 ถึง 1987 รองประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีนตั้งแต่ปี 1981 ถึง 1982 และเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนตั้งแต่ปี 1987 ถึง 1989 เขาเป็นผู้รับผิดชอบการปฏิรูปการเมืองในประเทศจีนตั้งแต่ปี 1986 แต่เสียอำนาจเนื่องจากความเชื่อมโยงกับกระแสอำนาจนิยมใหม่ปฏิรูปและการสนับสนุนการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินในปี 1989ในตำแหน่งข้าราชการรัฐบาลอาวุโส จ้างวิจารณ์นโยบายลัทธิเหมาและมีส่วนสำคัญในการนำการปฏิรูปตลาดเสรีไปปฏิบัติ เริ่มต้นในมณฑลเสฉวนและต่อมาทั่วประเทศ เขาก้าวขึ้นสู่เวทีระดับชาติเนื่องจากการสนับสนุนจากเติ้ง เสี่ยวผิงหลังการปฏิวัติวัฒนธรรม ในฐานะผู้สนับสนุนการโอนกิจการของรัฐเป็นของเอกชน การแบ่งแยกพรรคกับรัฐออกจากกัน และการปฏิรูปตลาดเสรีทั่วไป เขามุ่งใช้มาตรการต่าง ๆ เพื่อปรับปรุงระบบข้าราชการประจำของจีนและต่อสู้กับการฉ้อราษฎร์บังหลวง ซึ่งเป็นประเด็นที่บั่นทอนความชอบธรรมของพรรคในคริสต์ทศวรรษ 1980 ซึ่งเลขาธิการหู ย่าวปังในขณะนั้นก็มีทัศนะทำนองเดียวกันด้วย[1]นโยบายการปฏิรูปเศรษฐกิจและความเห็นใจกับผู้ประท้วงนักศึกษาระหว่างการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินในปี 1989 ทำให้เขาเป็นศัตรูกับสมาชิกผู้นำพรรคบางคน รวมทั้งประธานคณะกรรมการที่ปรึกษากลางในขณะนั้น เฉิน หยุน, ประธานคณะกรรมการให้คำปรึกษาการเมืองฯ หลี่ เซียนเนี่ยน, และนายกรัฐมนตรี หลี่ เผิง จ้าวยังเริ่มเสียความนิยมกับประธานคณะกรรมการทหารกลาง เติ้ง เสี่ยวผิง ด้วย ในช่วงหลังเหตุการณ์ จ้าวถูกกวาดล้างทางการเมือง และถูกจับกุมให้อยู่แต่ในบ้านพักตลอดชีวิตเขาเสียชีวิตจากโรคหลอดเลือดสมองในกรุงปักกิ่งในเดือนมกราคม 2005 อัตชีวประวัติลับของเขามีการลักลอบนำออกนอกประเทศ และตีพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษและภาษาจีนในปี 2009 แต่รายละเอียดชีวิตเขาถูกตรวจพิจารณาในประเทศจีน